پارچه ای که به جواهرات جلا می دهد

استفان لیختشتاینر روز شنبه 32 ساله شد و هر روز که می گذرد اهمیتش را در طول مدتی که با باشگاه بوده است بیشتر به نمایش می گذارد.

فوتبال، اگر خوبی بازی شود، بازی ساده ای از زیبایی های بومی است. رفت و برگشت توپ در مسیر بازیکنان مثل پاشیدن رنگ روی بوم نقاشی است. و بهترین لحظاتش تا ابد در خاطره ی شاهدان ثبت خواهد شد.

یوونتوس همین طور که فصل پیش می رود، به آن سطح نزدیک می شود. فرم خوب اخیرشان علاوه بر نتایج در عملکردشان هم انعکاس دارد. برای بقیه ی سری آ‌، این علامت شومی است. اگر کسی بخواهد بازیکنانی که بیشترین مشارکت را در موفقیت یووه تا به این جا داشته اند. فهرست کند، کسانی را به یاد می اورد که ضربات نهایی را به توپ وارد کرده اند، پائولو دیبالا مثلا و یا پل پوگبا.

اما انها بدون کسانی که برایشان تلاش می کنند و می دوند تا با خلاقیت و نبوغشان پیش بروند، هیچ هستند ― قلب ها و ریه ها ی تیم، بعد از 4 فصل با یوونتوس و 4 اسکودتو، استفان لیختشتاینر مطمئنا یکی از آنهاست ― پارچه ای که به جواهرات جلا می دهد.

این بازیکن سوییسی نقش محوری خودش را باز دیگر در یوونتوس ثابت کرده است و این بار شاید بعد از دفاع کنارهای سریع بارسلونا که فضاسازی فراوانی می کنند، او نشان داده که یکی از موثرترین وینگ ― بک های جهان فوتبال است..

او در 16 ژانویه 32 ساله شد و هنوز هیچ نشانی دال بر کند شدن در او نمی بینیم، اصلا کم انرژی تر از آن بازیکن تازه کاری که در تابستان 2011 بعد از 3 فصل حضور در لاتزیو به یوونتوس پیوست به نظر نمی رسد.

اراده و توانایی او برای پوشش دادن مناطق کناری زمین در هر بازی، باعث می شود او را بیشتر به عنوان یک وینگ ― بک بشناسیم تا یک دفاع کنار؛ او به جای اینکه تنها یک غارتگر گاه به گاه باشد، بخش فعالی در حملات یوونتوس است. اما به همان اندازه هم مدافعی متعصب است (گاهی هم بیش از حد متعصب، اگر او را در پیروزی یووه در داربی سال 2014 به یاد بیاوریم) ‌.

ساده انگارانه خواهد بود که فکر کنیم که علت بازگشت ماسیمیلیانو آلگری به سیستم آشناتر 3‐5‐2 به آماده بودن لیختشتاینر وابسته بوده است، ، اما به همان اندازه هم حقیقت دارد که این مسئله باعث شد که هم او و هم همتای پیش کسوتش اورا، در 34 سالگی بیشتر از قبل به چشم بیایند.

البته، بازیکن سابق تیم لیل، در آ دوره از میادین دور بود، او ماه اکتبر به خاطر عمل جراحی قلب بابت فلاتر دهلیز قلب و دوره ی نقاهت بعد از آن خانه نشین شده بود. استفان بازگشتش را با گل تساوی بخش مقابل بروسیا مونشن گلاباخ جشن گرفت و با تیم اصلی بازگشت، یووه بعد از آن همه ی بازی هایش در سری آ‌ را برد و از رده ی نهم به رده ی دوم آمد.

البته این موضوع تنها وابسته به بازگشت لیختشتاینر نبود، اما علاوه بر بردن بازی ها، بازگشت به دفاع 3 نفره، عقب زمین یووه را تقویت کرد و از میانگین۱.۰۰گل در هر بازی قبل از بازگشت قطار سوییسی، به۰.۴۳ گل در هر بازی رسید، میانگین گلزنی هم از ۱.۳۳ به ۲.۴۳ افزایش پیدا کرد.

آلگری به فرمول موفقیت دست پیدا کرده بود ― چیزی که ضرورتا به کارهایی که لیختشتاینر انجام می دهد نیاز دارد. آمار لزوما او را بین مدافعان برتر سری آ‌ نشان نمی دهد ― 1. 2 تکل در هر بازی مخصوصا چندان بالا نیست، امار پارس های کلیدی ۰.۵ در هر بازی و سانتر صحیح ۰.۳ هم او را بین برترین های لیگ قرار نمی دهد.

البته، تیم های قوی تر نیاز چندانی به دفاع پیدا نمی کنند، چون مالکیت توپ را در دست دارند. غیر از آن، با بازیکنان خلاقی مثل پوگبا و الهام بخش مثل دیبالا در میانه ی زمین، سانتر کردن برای مهاجم هدف کمتر نیاز می شود. لیختشتاینر یک گزینه ی جدید در اختیار تیم قرار می دهد، یک نیروی اضافه که بتواند روی حرکت رو به جلوی تیم اثر بگذارد.

به طور خلاصه، شاید او فریبنده ترین بازیکن یوونتوس نباشد، اما یکی از حیاتی ترین هاست. حضور او همیشه احساس می شود و غیبتش حتی بیشتر. حالا که وارد 33 سالگی شده، باز هم هیچ نشانی از بی خیالی بروز نمی دهد و این به نفع هم تیمی هایش است.

نگاه کردن به بازی لیختشتاینر مثل خیره شدن به چیزی منحصر به فرد و شگفت انگیز است، یک زیبایی درک نشده. این نشان از ارزش های اوست که مهره ای حیاتی در ماشینی قدرتمند است، اما قدر نقشی که او بازی می کند وقتی کاملا دانسته می شود که زمانش فرا برسد و فرد دیگری جایگزین او شود.

از ForzaItalianFootball.

«به اشتراک گذارید»

نسیبه سرگزی«نگارنده اخبار»

ارتباط با نگارنده: